Door Antoinet Wisse (moeder van Jan en Kees Schreur)
“Jongens jullie gaan naar die clinic van Bettine Vriesekoop” riep ik een paar dagen geleden enthousiast. Verbaasd keken ze me allebei aan. “Wat is een clinic en wie is die Bettine?”. Zelf had ik me al opgeven voor de 50+ clinic, die daags na mijn 50e verjaardag aangekondigd werd. Het is overdreven om te zeggen dat Bettine Vriesekoop mijn jeugdheld was, maar ik ben wel van de generatie waar zij grote indruk op gemaakt heeft. En nu, als moeder van twee tafeltennissende zonen, zag ik mijn kans schoon om even een flinke inhaalslag te maken met bal en batje.
Aan de jongens heb ik uitgelegd dat een clinic een uitgebreide training is en dat als je de kans krijgt om die van een grootheid als Bettine te krijgen je die niet moet laten lopen. “Later zullen jullie me dankbaar zijn!” riep ik toen ze met frisse tegenzin wegfietsten.
De clinic (wat zoveel inhoudt als “groepscursus waar naast theorielessen vooral praktische oefeningen op het programma staan“ ) was al aardig op weg toen ik bij de Zandkuil aankwam. Negen kinderen (waarvan het bestaan nog niet eens vermoed werd op het moment dat Vriesekoop op het toppunt van haar roem was) waren zeer geconcentreerd bezig met de oefeningen en luisterden geboeid naar haar verhaal. Je hoeft niet van haar gehoord te hebben om te merken dat het een zeer bevlogen vrouw is die op een prettige manier haar kennis over kan dragen. Het was kort maar krachtig, ik weet zeker dat alle kinderen er wat van opgestoken hebben en het zich nog lang zullen heugen.
Terwijl de kinderen nog wat bij zaten te komen met een glaasje limonade en pepernoten druppelden de eerste 50plussers binnen. Aan hun verwachtingsvolle blikken was te zien dat zij wel van haar gehoord hadden! Joan en ik waren met onze 50 lentes veruit de jongsten, met de oudste deelnemer van flink in de 80 lag het gemiddelde hoog. Ze begon de middagclinic met een praatje geïllustreerd met dia’s. In een paar zinnen vertelde ze over haar leven en de keuzes die ze gemaakt heeft. Al op jonge leeftijd koos ze voor tafeltennis en ging daar helemaal voor. Dat dit niet alleen maar rozengeur en maneschijn was moge duidelijk zij. Op je 17e, alleen, naar China, ver voor internet en midden in het communistische tijdperk, dat was geen sinecure. En nu heeft ze, naast al haar andere bezigheden, de missie om vooral ouderen te motiveren om te gaan tafeltennissen, want het is de mooiste balsport ter wereld, en de moeilijkste, maar omdat je het altijd met anderen moet doen ook een hele sociale. Daarmee hoopt ze dat die oudere generatie vervolgens de jongeren weer weet te motiveren. Dat hoop ik met haar mee.
De praktijkoefeningen waren heel leuk en enerverend. Wat is het fijn om als beginner instructies te krijgen van zo’n pro, zonder het gevoel te krijgen dat je iets stoms doet. Ook al kwam bij mij de bal maar krap over het net, toch zei Bettine “je hebt een mooie slag”. Ik glim nog na. Alle deelnemers kregen even aandacht en de gezamenlijke instructies waren leerzaam. De clinic eindigde, net als in de ochtend, met een rondje rond de tafel, waarbij Bettine Vriesekoop bleef staan en de rest mee mocht blijven doen tot ze 2 fouten hadden gemaakt. Bram Houterman hield het ’t langste vol, zoals Julian Kalmeijer dat in de ochtend gelukt was.
Een bijzonder leuke dag, dat was het, in de Zandkuil, waar oude tijden even herleefden met veel bezoek dat even een glimp van Bettine op wilde vangen. Het was fijn dat ze er was, en ik meende aan haar te kunnen zien dat het genoegen geheel wederzijds was.
Nagenieten kan via het fotoverslag van Erik Jacobs, te bewonderen op onze Flickr-pagina.
