Eigenlijk zou Jeroen een verslag schrijven over het afgelopen competitieweekend, maar ja, die is helaas (hopelijk tijdelijk) stopgezet. Een andersoortig artikel dus van zijn hand. Ook leuk!
door Jeroen Louws
Met een druk leven begint het ‘pingpong-virus’ normaalgesproken bij mij pas weer een beetje te kriebelen halverwege september. Na een lange zomerstop is er doorgaans tot de Open Zeeuwse geen tijd zelf het batje ter hand te nemen; daarna moet ik eerst twee weken bijkomen van een weekendje topsport. In het nieuwe normaal viel dit jaar de voorbereiding door corona nog verder in het water…
Een eerste competitiewedstrijd op vrijdag 9 oktober is in een ‘normaal’ seizoen geen gemeengoed. Meestal speel ik rond die tijd mijn tweede of zelfs derde wedstrijd en is de vorm al weer als vanouds en is het gevoel en de vastheid weer helemaal terug. Nu vooral kramp, stijfheid, onnodige missers maar op zaterdagmorgen in ieder geval ook geen-houten-kop-van-dat-ene-net-te-vele-biertje-omdat-het-toch-weer-net-te-gezellig-was…
Coronatijd vraagt nog al wat van een (tafeltennis)vereniging en daarop is TTCM geen uitzondering. Wisselende maatregelen uit Den Haag, voor de jeugd nog iets meer mogelijk dan voor de senioren, competiewedstrijden zonder dubbel en helftwissel maar vooral ook zonder drankje met de tegenstander na afloop. ’t Is behelpen en wennen aan iets wat je eigenlijk niet wil. Geel getapete vakken in de kantine, verkeersborden met looproutes, ontsmettingsmiddel en stapels papieren handdoekjes naast de tafel, terugtrekkende teams vanwege de zoveelste onderbreking van wederom een pokkenseizoen.
Mijn eigen verrichtingen blijven onder die omstandigheden tot een minimum beperkt. Toch al geen trainingsbeest meer, wil ik in die spaarzame uurtjes dat de zaal open is, de fanatiekere leden ook niet voor de voeten lopen. Ik heb de uren ook niet echt nodig al merk ik wel dat de coronatijd mijn fysieke gestel van al dat thuis (zitten) werken niet echt goed… Misschien toch maar eens ìets gaan doen.
En hoe nu verder? Blijft vast nog even behelpen, maar ik ben en blijf optimistisch. Net als iedereen zullen we ook als tafeltennissers geduld moeten hebben. En, laten we eerlijk zijn. Ook in het nieuwe normaal is er toch geen geschiktere sport om ‘op anderhalve meter’ te kunnen beoefenen? Als blijkt dat het extrannetje of biertje ons na afloop juist beschermt, lopen de tafeltenniszalen de komende jaren vast weer vol. Ik zorg dat ik voorbereid ben.
